اوست آن کسی که در دلهای مؤمنان آرامش را فرو فرستاد تا ایمانی بر ایمان خود بیافزایند
مدتهای مدید حکم و قانون این بود که کسی پزشک و طبیب نیکویی است که در پزشکی ابن سینایی ماهر باشد این نشان از آن دارد که پزشکی همچون سایر علوم ریشه در دل ایران و اسلام دارد. وقتی که سخن از طب اسلامی میگوییم به فرهنگی نظر داریم که جریانهای متفاوت بسیاری را به خود جذب کرده و آنها را وحدت و تکامل بخشیده است. طب اسلامی در سرزمین های عرب نبالیده است در صورتیکه غربیان عمومأ آن را طب عربی می شناسند. اما بسیاری از پزشکان عامل بدان، از جمله برخی از برجسته ترین آنها مانند رازی، مجوسی و ابن سینا ایرانی بوده اند نه عرب. یقین این است که اینان عمدتأ به زبان عربی می نوشته اند. از سوی دیگر بسیاری از پزشکان، مانند حنین ابن اسحاق مسیحی و یا یهودی بودند اما وابستگی دینی و مذهبی آنها در این بافت، همان اندازه نامربوط است که منشأ قومی و نژادی آنها. همه این مححققان در محدوده ی فرهنگ اسلامی میزیستند، و به شیوه ای مستدام برای شکل دادن و قوام بخشیدن به این فرهنگ و دادن صبغه ای خاص بدان می کوشیده اند. پس طب اسلامی در سرزمین های عرب نبالیده است بلکه این طب همان پزشکی دوران متأخر یونان قدیم است که در سرزمین های جنوب و غرب دریای مدیترانه از قرن سوم هجری (نهم میلادی) به زبان عربی بیان و تدوین گشت.
در زمینه ی پزشکی، سنت دستنویسی و کتابت منابع وسیع فراوانی را برای ما محفوظ داشته که قسمت اعظم آن هنوز ویراسته و منتشر نشده است. اثاری که به چاپ رسیده تقریبأ بدون استسناء متنهایی را ارائه می دهند که به شیوه نقد علمی ویراسته نشده اند. بنابراین چنانکه ادوارد براون پنجاه و پنج سال پیش گفته است:
دانشجوی ادبیات طبی اسلامی باید کار را حتی در مورد کتب چاپ شده با تصحیح و ویرایش مجدد متون آغاز کند و سپس به خواندن یا ترجمه ی آنها بپردازد. این وضع، حتی امروز نوشتن تاریخ پزشکی اسلامی را غیر ممکن میسازد.
طب اسلامی اسلامی ,پزشکی ,عربی ,بسیاری ,سرزمین ,زبان عربی منبع
درباره این سایت